چرا آمریکا این همه بانک دارد؟ متشکریم توماس جفرسون!

 آمریکا بانک های زیادی دارد. در واقع آنقدر زیاد است که وقتی بانکی شکست می خورد یا با مشکل مواجه می شود، ممکن است با سایر وام دهندگان در مناطق مختلف کشور که نام مشابهی دارند، سردرگمی ایجاد کنند!

این همان چیزی است که ماه گذشته زمانی اتفاق افتاد که قانونگذاران با تزریق 110 میلیارد دلار "سیگنیچر بانک" نیویورک را مصادره کردند. در روزهای پس از سومین ورشکستگی بزرگ بانکی در تاریخ ایالات متحده، مدیران اجرایی در سه "سیگنیچر بانک" دیگر در ایلینویز، اوهایو و جورجیا از مشتریان خواستند که آنها را با وام دهنده ای که سقوط کرده است اشتباه نگیرند.

در بیانیه مطبوعاتی بانک سیگنیچر (SBGB) در سندی اسپرینگز، در ایالت جورجیا، آمده است: «در حالی که بانک‌های دیگری وجود دارند که نام Signature Bank را با خود یدک می کشند، تنها یک بانک Signature در جورجیا وجود دارد و به هیچ وجه با سایرین مرتبط نیست». دو بانک Signature دیگر مستقر در رزمونت ایلینویز و تولدو اوهایو نیز به مشتریان یادآوری کردند که به هیچ وجه به Signature نیویورک وابسته نیستند.

به گفته FDIC در حال حاضر بیش از 4100 بانک تجاری در ایالات متحده وجود دارد. این تعداد بسیار کمتر از گذشته است (بیش از 14000 بانک بین دهه 1930 و 1980 وجود داشت)، اما هنوز هم این آمار از بسیاری از نقاط دیگر جهان بیشتر است. طبق گزارش صندوق بین‌المللی پول، تا سال 2021 تعداد بانک‌ها در کانادا 81 بانک بود، در حالی که ژاپن 112 بانک، چین 187 بانک، آلمان 251 بانک و بریتانیا 311 بانک داشتند.

اکثر بانک های ایالات متحده وام دهندگان محلی و منطقه ای هستند که به طور قابل توجهی کوچکتر از غول هایی مانند JPMorgan Chase (JPM)، Bank of America (BAC) یا Citigroup (C) هستند.

علیرغم قد و قامت این بانک ها، این بازیکنان کوچک مجموعاً بخش زیادی از وام هایی را که در سراسر کشور اتفاق می افتد، بر عهده دارند. بر اساس گزارش اقتصاددانان گلدمن ساکس، مانوئل آبکاسیس و دیوید مریکل، اکنون بیش از 80 درصد از کل وام های تجاری املاک در اختیار بانک هایی است که دارایی کمتر از 250 میلیارد دلار دارند.

بحران بانکی که در ماه مارس کشور را به هم ریخت، آمریکایی ها را با تعدادی از این نام های کمتر شناخته شده آشنا کرد: بانک سیلیکون ولی (SIVB). بانک سیگنیچر (SBNY)، بانک سیلورگیت (SI)، بانک فرست ریپابلیک (FRC)، بانک زایونز (ZION)، بانک پک وست (PACW) و بانک وسترن الاینس (WAL).

وحشت ناشی از چالش های این بانکها، به عنوان یادآوری این موضوع بود که بسیاری از مؤسسات کوچکتر در ایالات متحده می توانند آسیب پذیری هایی ایجاد کنند که پتانسیل خطرات سیستمیک را دارند.

جفرسون در مقابل همیلتون

چرا این همه بانک داریم؟ این مسئله در سال های اولیه تاسیس ایالات متحده با مشاجره بین توماس جفرسون، اولین وزیر خارجه ایالات متحده، و الکساندر همیلتون، اولین وزیر خزانه داری آغاز می شود.

همیلتون خواهان یک بانک ملی مسلط بود و جفرسون می‌ترسید که نفوذ یک بانک غول‌پیکر، بانک‌های دولتی و ایالتی را از کار بیندازد. جورج واشنگتن در کنار همیلتون قرار گرفت و بنابراین این کشور اولین بانک ملی خود را در سال 1791 و سپس دومین بانک ملی خود را در سال 1816 به دست آورد.

اما هر دوی این بانک ها مجوز و پروانه فعالیت خود را به دلیل مخالفت های از جانب جفرسون از دست دادند و به بانک های دولتی و ایالتی اجازه دادند برای چندین دهه بدون رقابت بانکهای ملی تکثیر شوند.

پرزیدنت لینکلن بانک های ملی را در طول جنگ داخلی بازگرداند و سیستم بانکی ایالات متحده به ساختاری تبدیل شد که تا حدی متمرکز (همیلتونی) و بخشی غیرمتمرکز (جفرسونی) بود. قوانین، میزان بزرگ شدن بانک‌های منفرد را محدود می‌کرد و از بسیاری از وام‌دهندگانی که در محدوده‌های بیش از حد محلی فعالیت می‌کردند، محافظت می‌کرد.

ریچارد اسکوایر، پروفسور دانشکده حقوق دانشگاه فوردهام، می گوید: « به طور سنتی نوعی نگرانی پوپولیستی در مورد بانک های بزرگ، به ویژه بانک های شهرهای بزرگ در ایالات متحده وجود داشت؛ و ما هنوز هم جنبه ای از آن را داریم»

بر اساس ارقام گردآوری شده توسط بانک فدرال رزرو سنت لوئیس، تعداد بانک ها با گسترش آمریکا چند برابر شد و در سال 1900 به بیش از 10000 بانک رسید و در سال 1921 به بیش از 30000 بانک جهش کرد.

رکود بزرگ بسیاری از آنها را از بین برد، اما ایالات متحده هنوز در اواسط دهه 1930 بیش از 13000 بانک داشت و تا اواخر دهه 1980 و 1990 نزدیک به آن سطح باقی ماند؛ زمانی که مجموعه ای از بحران های بانکی، ادغام صنعت و مقررات زدایی، اعداد را دوباره کاهش داد.

یکی از حفاظت‌های کلیدی برای وام دهندگان محلی در دهه‌های آخر قرن بیستم از بین رفت، زمانی که برخی از ایالت‌ها و سپس کنگره به بانک‌های بزرگ‌تر اجازه دادند تا رقبای خود را در سرتاسر ایالات تصاحب و تملک کنند، اقدامی که تا دهه‌ها به شدت ممنوع بود.

این مسئله، و هرج و مرج بحران مالی 2008، راه را برای گسترش تعداد انگشت شماری از غول های بانکی که امروزه بر تجارت مسلط هستند، هموار کرد. تعداد بانک های ایالات متحده از سال 2008 تاکنون بیش از 40 درصد کاهش یافته است.

خیلی کوچک برای زنده ماندن؟

برخی استدلال می‌کنند که بسیاری از بانک‌های کوچک و منطقه‌ای که هنوز وجود دارند، با ادامه اعمال قدرت توسط غول‌ها، سرانجام بلعیده می‌شوند یا از کار می‌افتند.

و اینکه بحران بانکی منطقه‌ای که صنعت را در ماه مارس تکان داد، می‌تواند حرکت جدیدی را ایجاد کند؛ زیرا بانک‌های کوچکتر تلاش می‌کنند تا خود را با نرخ‌های بهره بالاتر (به واسطه سیاست های پولی) وفق دهند، بدون اینکه گزینه‌های زیادی به اندازه رقبای بزرگ‌تر خود از جمله مزیت «Too Big to Fail» (یعنی بانکها به اندازه کافی بزرگ هستند که دولت اجازه ورشکست شدن آنها را نمی دهد)  در آنها وجود داشته باشد.

اسکوایر، پروفسور فوردهام، گفت: «تعداد بانک‌ها به کاهش خود ادامه خواهد داد، زیرا مسئله Too Big to Fail متاسفانه یک پدیده واقعی است».

توماس پیسکورکسی، استاد امور مالی و مستغلات در دانشکده بازرگانی کلمبیا، گفت که اگر بانکداران محلی تصمیم به عقب نشینی از اهدای وام های جدید بگیرند، این آسیب پذیری جدید می تواند عواقب بزرگتری برای اقتصاد داشته باشد. طبق داده‌های جدید فدرال رزرو، مقوله وام دهی بانک‌های کوچکتر در دو هفته منتهی به 29 مارس، در واقع 74 میلیارد دلار کاهش یافت.

او افزود: «بانک‌ها حتی مجبور نیستند ورشکسته شوند. آنها فقط باید تمایلی به وام دادن نداشته باشند.»

یکی از بانک های منطقه ای به نام First Republic مستقر در سانفرانسیسکو، ماه گذشته توسط برخی غول های صنعت حمایت شد. یازده موسسه، از جمله JPMorgan Chase و Bank of America، بیش از 30 میلیارد دلار سپرده های بیمه نشده را به این امید ارائه کردند که هر گونه نگرانی در بین مشتریان First Republic را از بین ببرد.

اما این مسئله برای یک وام دهنده منطقه ای دیگر در آن سوی کشور با نام مشابه نیز مشکلاتی ایجاد کرد. برخی از سرمایه گذاران First Republic را با ریپابلیک بانک مستقر در فیلادلفیا اشتباه گرفتند، که شاهد سقوط 28 درصدی سهام آن در همان روزی بود که First Republic نجات 30 میلیارد دلاری خود را دریافت کرد!

و برای گیج کنندگی بیشتر، Republic Bank یک بار در دهه 1990 قبل از تغییر نام، خود را "First Republic" نامید. نماد معاملاتی آن FRBK است در حالی که First Republic از FRC استفاده می کند.

این سردرگمی باعث شد تا توماس گیزل، مدیرعامل Republic First، در نامه ای در وب سایت شرکتش بگوید که شاید چندان بدیهی و واضح نباشد، اما "ما First Republic Bank ورشکسته نیستیم!"